Szpital Żydowski

Przy Rosenstraße 36, niedaleko dzisiejszej Dr.-Hermann-Neumark-Straße, 13 maja 1838 roku zainaugurowano działalność nowego szpitala żydowskiego. Znajdował się on w tym samym miejscu co stary szpital. Nad wejściem do małego, dwupiętrowego budynku widniała dużymi literami nazwa „Szpital Żydowski”. Tył budynku graniczył z parkiem miejskim, zaprojektowanym w tym samym czasie przez Petera Josepha Lennégo, jak również z fragmentami dawnych murów miejskich.

Szpital ten, o łącznej liczbie zaledwie 15 łóżek, był gorzej wyposażony niż klinika miejska. Ponadto zamożni żydowscy mieszkańcy Frankfurtu woleli leczyć się prywatnie w domu. Aby jednak nie pozostawić budynku bez użytku, gmina w czasie imprez targowych po 1840 r. kwaterowała w nim żydowskich kupców.

Około 1866 roku szpital został przekształcony w dom starców i służył jako taki aż do lat 30. XX wieku.

Zagospodarowanie na „Dom Żydowski”

Nie da się już ustalić, kiedy i w jaki sposób szpital żydowski został po raz pierwszy zinstrumentalizowany przez narodowych socjalistów jako „Judenhaus”. Dowodem na to jest lista transportowa z 1942 roku.

Według tej listy 20 Żydów mieszkało w dawnym szpitalu przy Rosenstraße 36. W momencie deportacji kolejne trzy osoby przebywały na Wollenweberstraße 60, obok synagogi. Wskazuje to, że budynek ten – podobnie jak szpital żydowski – był drugim „punktem zbiorczym” dla ostatnich pozostałych żydowskich mieszkańców Frankfurtu.

W kontekście narodowego socjalizmu termin „Judenhaus” odnosi się do przymusowej gettoizacji ludności żydowskiej. Osoby zakwalifikowane jako Żydzi zostały wyrwane z domów i mieszkań i umieszczone w „Judenhaus” w ciasnych kwaterach. Po 1945 roku były ogrodnik cmentarny gminy żydowskiej donosił o strasznych warunkach życia we frankfurckim „Domu Żydowskim”. Głód i zimno były częścią strasznej codzienności tamtejszych mieszkańców. Oddzielenie od nieżydowskiej ludności Frankfurtu przygotowało ich deportację do gett i obozów zagłady.

Budynek dawnego szpitala żydowskiego został zniszczony w czasie wojny i nigdy nie został odbudowany

Lea Dittbrenner, Signe Olesen i redakcja